گپ

نصيحت اين هفته: اگه خواستيد با يه نفر ديگه وبلاگ راه بندازيد دنبال کسي بگرديد که لااقل سرش از شما خلوت تر باشه! ضرب المثل: "خواستم قاتق نونم بشه، بلاي جونم شد!" ولي پسر خوبيه! به هر حال من موندم و يه هفته وبلاگ!
اول اينکه بابا يکي بياد ما رو تو اين ترافيک تهران دريابه. هرکي مياد ايران، اولين چيزي که ازش ميناله ترافيک تهرانه. چرا بعضي از ما فکر ميکنيم يه سبقت مسخره دو قدم مونده به چراغ قرمز مي تونه زندگيمونو متحول کنه (که ميتونه البته ولي به اين شکل که تصادف ميکنيم و خوب زندگيمون متحول مي شه!) پس کي مي خوايم فرهنگ رانندگي رو ياد بگيريم؟
مي خوام از خيابون رد بشم، کمـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــک!
دوم اينکه دوستداران موسيقي سنتي ايران مي تونن با رفتن به سايت راديو درويش هم موسيقي بشنوند و هم چيز ياد بگيرند. خلاصه هم فاله هم تماشا!
سوم:
روزي
خواهم آمد، و پيامي خواهم آورد.
در رگ ها، نور خواهم ريخت.
و صدا خواهم در داد: اي سبدهاتان پر خواب! سيب آوردم، سيب سرخ خورشيد.

خواهم آمد، گل ياسي به گدا خواهم داد.
زن زيباي جذامي را، گوشواري ديگر خواهم بخشيد.
كور را خواهم گفت: چه تماشا دارد باغ!
دوره گردي خواهم شد، كوچه ها را خواهم گشت، جار خواهم زد: آي شبنم،
شبنم، شبنم:
رهگذري خواهد گفت: راستي را، شب تاريكي است، كهكشاني خواهم دادش.
روي پل دختركي بي پاست، دب اكبر را برگردن او خواهم آويخت.
هر چه دشنام، از لب ها خواهم برچيد.
هر چه ديوار، از جا خواهم بركند.
رهزنان را خواهم گفت: كارواني آمد بارش لبخند!
ابر را، پاره خواهم كرد.
من گره خواهم زد، چشمان را با خورشيد، دل ها را با عشق، سايه ها را با آب،
شاخه ها را با باد.
و بهم خواهم پيوست، خواب كودك را با زمزمة زنجره ها.
باد بادك ها، به هوا خواهم برد.
گلدان ها، آب خواهم داد.

خواهم آمد، پيش اسبان، گاوان، علف سبز نوازش خواهم ريخت.
مادياني تشنه، سطل شبنم را خواهم آورد.
خر فرتوتي در راه، من مگس هايش را خواهم زد.

خواهم آمد سر هر ديواري، ميخكي خواهم كاشت.
پاي هر پنجره اي، شعري خواهم خواند.
هر كلاغي را، كاجي خواهم داد.
مار را خواهم گفت: چه شكوهي دارد غوك!
آشتي خواهم داد.
آشنا خواهم كرد.
راه خواهم رفت.
نور خواهم خورد.
دوست خواهم داشت.
سهراب سپهري (آقا من کف کردم اين چه سايت خوبيه!)