تو این هفته اخیر من جواهری رو کشف کردم که توی تلویزیون ایران فقط کارهای اصغر فرهادی رو میشه باهاش مقایسه کرد. سریال پایتخت نه تنها حرفه ای و درست ساخته شده بلکه صمیمیت و بی ادعاییش بی نظیره. فامیل خانواده اصلی سریال "معمولیه" و سریال موفق میشه برش زنده و زیبایی از زندگی این آدمهای معمولی ارائه بده. خانواده معمولی عملاً جلوی دوربین زندگی می کنند و علیرضا خمسه در نقش پدربزرگ مبتلا به فراموشی به نظرم بهترین بازی عمرش رو میکنه. لهجه و گویشها درست و طبیعی در اومده و نتیجه اش شده سریالی که رسماً میشه باهاش حال کرد. طبیعتاً محدودیتها و قوانین "سیما" یه چیزهایی رو به سریال تحمیل کرده ولی حتی این تحمیلها توی ذوق نمیزنه و با داستان هماهنگه. اونایی که تو ایران و سر موقعش سریال رو دیدند رو نمیدونم ولی برای من تجربه بک تو بک دیدنش مثل زندگی با یک خانواده خیلی "معمولی" بود که این هفته اخیر من رو به جمع بی ریا و دوست داشتنی خودشون راه دادند، انگار به آدم میگفتند ما پشتت هستیم، "حساس نشو!"
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر شما: